Hadrony to debiut fonograficzny Piotra Damasiewicza, który zrealizował nagranie przy udziale katowickiej instytucji instytucji Ars Cameralis Silesiae Superioris oraz miasta Wrocław. Tytułowe HADRONY, to wynik fascynacji Damasiewicza fizyką kwantową oraz próba przedstawienia analogii w zachowaniu hadronów, a zachowaniem muzyków tworzących warstwę dźwiękową jego utworu.
O swoim projekcie Piotr Damasiewicz mówi:
Poprzez tytuł, nawiązałem do ostatnich badań w zakresie chromodynamiki kwantowej. Zauważyłem pewną analogię między hadronami, ich zachowaniem w poszczególnych reakcjach, a tym co dzieje się w warstwie dźwiękowej mojego utworu, inspirowanego muzyką najnowszą (szczególnie twórczością mistrzów Free Jazzu). Zainteresował mnie też aspekt antymaterii w kontekście świadomości mnie samego jako artysty, ale również w kontekście świadomości współczesnego człowieka. Hadrony to cząstki silnie oddziałujące złożone z kwarków. W chromodynamice kwantowej kwarki mogą funkcjonować w asymptotycznej swobodzie, wchodząc w silne oddziaływania między sobą, tzw. siły oddziaływań silnych. Jedną z cech szczególnych funkcjonujących ze sobą kwarków jest ich wzajemny stosunek. Im bliżej siebie się znajdują, tym mniejsze oddziaływanie między nimi, kiedy odległość się zwiększa – oddziaływanie wzrasta. Doszukując się analogii między zachowaniem kwarków a improwizujących ze sobą muzyków, nawiązałem do osiągnięć free-jazzowych mistrzów lat 60. Odchodząc od stałych struktur tonalno-rytmicznych, zwiększali oni stopień ekspresyjności do maksimum. Działając często na zasadzie kontrapunktów, jako przeciwnych sił konstruujących nowy wymiar wypowiedzi, oscylujący między dialogiem a walką. Fizycy nadali cząsteczkom trzy umowne kolory, które w odniesieniu do utrwalonej przynależnej im symboliki, nie są dla mnie bez znaczenia. Stanowią bowiem odzwierciedlenie charakteru w kontekście formowania napięć w strukturze kompozycji. Te trzy kolory to niebieski, czerwony i zielony – stąd utwór czerpie swoją trzyczęściową strukturę, poprzedzoną otwartym improwizowanym wstępem solistów. Części te następują po sobie attacca. Orkiestra pełni tutaj funkcję formotwórczą, ale nie pozostaje tylko w jej ramach, lecz ma znaczącą rolę w budowaniu i rozładowywaniu napięć, wchodząc naprzemiennie w dialog i stan walki z solistami. Zgodnie z teorią „oddziaływań silnych”, raz stanowi zatem mocny kontrapunkt a innym razem tło dla improwizacji, dając przy tym określoną podstawę i kierunek charakteru improwizacji oraz brzmienia i struktury dźwiękowej utworu.
Solistom towarzyszyć będzie orkiestra kameralna AUKSO pod dyrekcją Marka Mosia.
No comments:
Post a Comment